فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 4، شماره 2، تابستان 90 ، شماره پی در پی 12

سبک تاریخنگاری فردوسی در شاهنامه

صفحه (0 - 0)
حمیرا زمردی،خاورقربانی
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
مقالۀ حاضر به بررسی سبک تاریخ نگاری فردوسی در شاهنامه، پرداخته است. در این مطالعه ابتدا به روش توصیفی تطبیقی، مواد تاریخی شاهنامه با منابع تاریخی بعد از اسلام تا قرن هشتم مقایسه شده سپس با روش تحلیلی انتقادی، اختلافات آنها بررسی و سبک تاریخنگاری شاهنامه ارائه شده است. بر این اساس، نخست کلیّات تاریخنگاری فردوسی مانند موضوع، روش، قالب و منابع بطور اجمالی معرفی شده اند، سپس به بیان ویژگیهای سبک تاریخنگاری فردوسی پرداخته شده است؛ از آن جائیکه شاهنامه علاوه بر جنبه تاریخی، جنبه ادبی نیز دارد، به عناصر داستانپردازی و شعر هم توجّه میکند و ویژگیهائی مخصوص به این بُعد را دارد. با این وجود، داستانپردازی سبب نشده است که فردوسی در بیان زمان و مکان و شخصیّت پردازیها امانتداریی را که لازمۀ کار یک مورخ است، فراموش نماید.

کلمات کلیدی
سبک تاریخنگاری , شاهنامه , منابع تاریخی , حقیقت گویی , داستانپردازی