%0 Journal Article
%T کاربرد گستردۀ ثمثیل و تازگیهای آن؛ یکی از ویژگیهای خسرونامه
%J Journal of the stylistic of Persian poem and prose (JSPPP) 
%I بهار ادب
%Z 3060-5660
%A Neda Najafi
%A Manouchehr Akbari
%D 2022
%\ 2020/12/04
%N 70
%V 14
%P 217-232
%K Attar
%K  Khosronameh
%K  allegory
%K  proverb
%K  narration
%X زمینه
و هدف:
خسرونامه اثری منظوم و عاشقانه است که برخی آن را به عطار نسبت داده اند و برخی
دیگر این انتساب را رد کرده اند. در این میان امری که واضح و قابل تشخیص است،
تفاوت محتوایی این منظومه با سایر آثار عطار است. خسرونامه روایتی از داستان
عاشقانۀ دو شاهزاده به نامهای هرمز و گلرخ است که بنوعی یادآور خسرو و شیرین نظامی
گنجوی است. در این نوشته پس از بررسی اجمالی صحت و سقم انتساب این اثر به عطار،
تمثیل، انواع و گستردگی آن در خسرونامه مورد توجه و تحلیل قرار میگیرد. هدف از
پژوهش حاضر این است که شاعر تا چه اندازه توانسته یا خواسته است از شگرد تمثیل
برای پیش بردن روایت خویش و جذاب کردن آن بهره ببرد.

روش
مطالعه:
این پژوهش بر اساس مطالعات کتابخانه ای و شیوۀ توصیفی- تحلیلی انجام شده است. نسخۀ
مورد مطالعه متعلق به تصحیح احمد سهیلی خوانساری (1339) است.

یافته ها: تمثیل به دو دستۀ بزرگ
داستانی (روایی) و توصیفی تقسیم میشود، در خسرونامه تقریباً در دستۀ اول بسامدی
ندارد (جز یک مورد در ابتدای آن). مگر اینکه مجموع داستان را روایتی تمثیلی بدانیم
برای بیمهری و ناپایداری دنیا.

نتیجه گیری:
در
میان انواع تمثیل توصیفی در خسرونامه بسامد ارسال المثل، استعارۀ تمثیلی، تشبیه
تمثیلی، و اسلوب معادله بترتیب بیشتر است. قرار گرفتن ارسال المثل و استعارۀ
تمثیلی در صدر، نشان میدهد که شاعر بیش از خلق تشبیه، به ذکر عبارات سائر و رایج
در زبان و ادبیات فارسی علاقه مند است. این امر، اثر او را به زبان و درک عوام
نزدیک کرده است. نکتۀ دیگر این است که غالب این تمثیلات در زبان امروز نیز کاربرد
دارند.
%U https://bahareadab.com/article_id/1244